Alle berichten van Ronald Ramp

Verloskunde project Loi Tai Leng

14 februari 2014Andere projectenRonald Ramp

De provincie Shan is de grootste provincie in Birma met een bevolking van tussen de 8 en 10 miljoen. In het zuiden van deze provincie, tegen de grens met Thailand aan, ligt Loi Tai Leng. Ten gevolge van de politieke onrust in Birma hebben zich hier in de loop der jaren veel Birmese vluchtelingen verzameld. Velen, op zoek naar veiligheid en medische zorg.

In november 2011 werd er een nieuw ziekenhuis geopend in Loi Tai Leng (Loi Tai Leng Clinic). Hier zijn verpleegafdelingen en een polikliniek gevestigd. Initieel ontbrak er een isolatie-afdeling, maar deze is nu toegevoegd. Loi Tai Leng Clinic heeft een onderwijs bevoegdheid voor publieke gezondheidswerkers en (para)medici, en is op het moment het enige ziekenhuis van belang in het zuidelijk gedeelte van de Shan provincie. Elk jaar ronden 30 publieke gezondheidswerkers en 20 (para)medici hun opleiding hier af. Een deel blijft in de kliniek en een deel vertrekt naar het binnenland om leiding te geven aan een van de 5 nieuwe klinieken die hier in 2012 zijn gebouwd.

Uit gegevens van de WHO (World Health Organisation), blijkt dat de maternale- en kindersterfte aan de Thai-Birmese grens tot de hoogste van de wereld behoort. De getallen voor Thailand komen overeen met die van ontwikkelde landen. Vanaf november 2012 vindt er in Loi Tai Leng Clinic om de dag een bevalling plaats. De huidige verloskundige zorg (polikliniek en klinische patiënten) in Loi Tai Leng Clinic vindt plaats in een kamer van ongeveer 16 vierkante meter met een aanpalend toilet faciliteit. De verloskamer heeft 2 bedden en is 6 vierkante meter. Na de bevalling worden moeder en kind naar de algemene verpleegafdeling gebracht. Dit is onwenselijk gezien onder andere het risico op infecties voor moeder en de pasgeborene.

Er is dringend behoefte aan een separaat verloskundig gebouw om de veiligheid voor moeder en kind te kunnen garanderen. Dit gebouw zal moeten bestaan uit een verloskamer (met aangrenzende toiletfaciliteiten), een echokamer en een lounge. Het gebouw zal vast zitten aan de plek waar nu de klinische obstetrische patiënten worden behandeld. Dit gedeelte zal in de toekomst tot polikliniek worden verbouwd.

Er is voldoende obstetrisch geschoolde staf in Loi Tai Leng. Het onderwijs programma wordt gesteund door Partners, een Non-Gouvermentele Organisatie (NGO) werkzaam in meerdere ontwikkelingsprojecten. Voor meer informatie zie http://www.partnersworld.org.nz./.

Andere projecten

14 februari 2014UncategorizedRonald Ramp

Medische klinieken:

No Yellow Beans Day ondersteunt medische klinieken in Birma. De organisatie DPRN, met wie wij samenwerken, heeft 2 medische klinieken opgezet. Een vaste kliniek en een drijvende bamboekliniek. Met name wanneer het geweld oprukt, kan de drijvende kliniek hulp bieden op de plaatsen waar dit nodig is. No Yellow Beans Day heeft geld gedoneerd voor medicijnen.

Melkproject:

Het melkproject zorgt ervoor dat kinderen, zwangere vrouwen en moeders die borstvoeding geven, van melk worden voorzien. Wij werken hiervoor samen met de lokale organisatie Karen Department of Health and Welfare (KDHW)

Eerste voedselvoorziening:

De situatie in Birma blijft onstabiel. Dagelijks moeten veel Birmezen noodgedwongen hun dorp verlaten. Het Committee for Internally Displaced Karen People voorziet deze vluchtelingen van de eerste noodhulp. Olie, zout en rijst is met boten naar een kamp in Birma gebracht. Dit kamp ligt aan de Salween rivier.

Karen New Year:

Karen New Year is een belangrijke viering voor de Karen gemeenschap. De sportcompetie is één van de onderdelen op deze dag. Studenten van de NKJC school in Mae La Oon kamp, konden dankzij de sponsoring van No Yellow Beans Day een onvergetelijke, sportieve dag met elkaar beleven. Er werd voetbal, volleybal en badminton gespeeld.

Mijn eerste bezoek

14 februari 2014OVER MARIEKERonald Ramp

Hieronder lees je hoe ik ik mijn eerste bezoek aan Mae La Oon ervaren heb.

Vanuit Mae Sariang, rijden we met een 4-wheel-drive een uur of 5 door de jungle tot we Mae La Oon bereiken. Mae La Oon is een vluchtelingenkamp op de grens met Birma en Thailand. Mei 2009 heb ik hier vrijwilligerswerk mogen doen. Het kamp lijkt op een enorme stad met allemaal huisjes van bamboe, door de mensen zelf gebouwd. Er zijn veel hulporganisaties actief, die de vluchtelingen voorzien van de meest basale dagelijkse levensbehoeften. Sommige mensen wonen al jaren in het kamp of zijn er geboren. De situatie in Birma heeft ervoor gezorgd dat ze hun land moeten verlaten. De overheid probeert journalisten en hulpverleners zoveel mogelijk buiten de grenzen te houden, waardoor wij maar heel miniem op de hoogte zijn van wat zich daar afspeelt.

Misschien ken je het boek van Karel Glastra van Loon ‘De onzichtbaren’. Een hele passende titel voor een boek dat gaat over Birmese vluchtelingen. Mensen die onzichtbaar lijken voor de rest van de wereld. Ik heb niet de illusie dat ik daadwerkelijk zoden aan de dijk heb kunnen zetten door mijn tijd in het kamp. Ik heb wel mogen ervaren dat de mensen het heel fijn vonden om gezien en gehoord te worden. Ik ben dankbaar dat deze ervaring mij dusdanig geraakt heeft, dat ik nu niet anders kan dan een vervolg aan mijn tijd daar te geven. Op die manier hoop ik deze ‘onzichtbaren’ wat meer zichtbaar te maken voor de mensen om mij heen. Ik hoop dat mensen hier, zich door mijn project wat meer bewust worden van wat zich in Birma afspeelt en zich hier meer voor interesseren en er op hun eigen manier iets mee doen.

Wonen, werken en leven in het kamp

In het kamp heb ik Engelse les gegeven aan studenten. Daarnaast ging ik iedere dag naar een weeshuis om iets leuks met de kinderen te doen (voetballen, muziek maken, knutselen, etc).

Ik moest heel erg aan het leven in het kamp wennen, zo anders dan het leven in Nederland. Ik heb voorheen een half jaar stage gelopen in Suriname en een klein jaar vrijwilligerswerk gedaan in Gambia. Mijn periode in het kamp was korter, maar veel intenser.

Ik moest heel erg wennen aan de invulling van mijn dag. In Nederland rennen en vliegen we, teveel te doen. Daar was dat wel anders. De mensen mogen niet werken, mogen niet hun eigen eten verbouwen, hebben de hele dag weinig te doen. Geen telefoon of internet verbinding, geen elektriciteit.

Samen met mijn collega’s woonde ik in ‘the teacher house’. Een bamboehuis op palen. Toen ik aankwam, werd mijn slaapkamer meteen in orde gemaakt. Twee dekens op de bamboevloer, dienden als matras. Een klamboe erboven tegen de muggen en ik kon heerlijk slapen!

Mijn was deed ik met de hand. Het wassen zelf was geen probleem, het drogen van mijn kleren wel. Zeker omdat ik in de regentijd in het kamp was, kon het soms wel dagenlang achter elkaar regenen. De wegen veranderden in modderrivieren en alles was vochtig. Overal kwam het weer in. Gelukkig heb ik veel van mijn Birmese collega’s kunnen leren, zodat het mij uiteindelijk ook lukte om ondanks deze omstandigheden mijn gewassen kleren droog te krijgen.

Het meest moest ik wennen aan het voedsel. Het voedselrantsoen bestond uit rijst, olie, vis-pasta en yellow beans.

Het ontstaan van ‘No Yellow Beans Day’

Rijst met yellow beans. Op zich een prima maaltijd, maar wanneer je dit iedere dag eet, dag in dag uit, heb je het op een gegeven moment wel gezien. Na 3 ½ week kon ik geen yellow beans meer zien. Ik heb één van de studenten gevraagd hoeveel het zou kosten om 1 dag vlees voor de hele groep studenten en leerkrachten te kopen. Dit was 1500 Bath, ongeveer 25 Euro. Ik gaf hen dit bedrag en de volgende dag kwamen ze met 11 levende kippen aanzetten en werden de voorbereiding getroffen voor dit ’feestmaal’. Er heerste een euforische stemming en toen ik ’s avonds in bed lag, kon ik niet slapen van opwinding. Tot dit euforische gevoel omsloeg in een triest gevoel. Voor ons is het zo vanzelfsprekend om gevarieerd en gezond te eten, hier niet. Door mijn bijdrage kon dat een dagje anders zijn, maar wat als ik weg ben?! Ik doe thuis weer volop mee aan mijn overdadige luxe leven en hier blijft het zoals het is…

Toen ontstond het idee om ervoor te zorgen dat de studenten en leerkrachten eens per maand een ‘No Yellow Beans Day’ zouden hebben.

Inmiddels is dit tot een begrip uitgegroeid en is er iedere maand een ‘No Yellow Beans Day’. Momenteel hebben de kostschool studenten al een maandelijkse ‘No Yellow Beans Day’. Ik hoop dat deze er door mijn project, ook voor de kinderen in het weeshuis mag komen.

Ideeën en idealen

Zonder ambities en ideeën zou ik nooit aan een project als ‘No Yellow Beans Day’ begonnen zijn.

Ideeën en plannen zijn makkelijk gemaakt. De uitvoering is waar het om gaat.

Terug in Nederland heb ik alles eerst even laten rusten.

Ik was er stiekem ‘bang’ voor dat mijn gevoel van geraaktheid zou verdwijnen door de tijd en de afstand.

Het tegendeel is waar. Ik ben me meer en meer bewust van en dankbaar voor het leven wat ik hier mag en kan leiden. Een leven in vrijheid en financiële rijkdom. Ik ben van menig dat een ieder vanuit zijn/ haar mogelijkheden iets kan betekenen voor de wereld om zich heen, zowel dichtbij als veraf….

Deze manier van denken, voelen en hopelijk ook meer en meer handelen, is alleen maar versterkt gedurende mijn tijd in Mae La Oon. Ik heb heel veel bewondering voor de mensen die ik daar heb mogen ontmoeten en leren kennen. Ik heb zoveel van hen geleerd. Mensen die oog hebben voor elkaar en daar naar handelen. Opgewekte mensen die ondanks hun, in mijn ogen uitzichtloze situatie, alles aangrijpen om voor het leven te gaan! Een rijkdom, waar wij nog veel van kunnen leren! Door jullie giften hoop ik maandelijks een ‘No Yellow Beans Day’ voor de kostschool en het weeshuis te kunnen realiseren.

Mijn ideeën en idealen stoppen hier zeker niet.

Ik hoop in de toekomst op meer….

Natuurlijk is er niets mooiers dan met elkaar tot een zelf-voorzienend-systeem te komen. Toch leent de situatie in het kamp zich daar helaas niet voor. De Thaise overheid verbiedt de mensen namelijk om te werken. Op die manier is het niet mogelijk om bijvoorbeeld een stukje land te kopen, wat de studenten/ kinderen zelf kunnen bewerken.

Iedere maand een verslag en foto’s

Ruim 10 jaar lang ontvang ik maandelijks een financieel verslag en foto’s. Onze samenwerking is transparant en een systeem wat werkt. Voor heel veel kinderen in het kamp, maken we met elkaar écht verschil!

WAT IS EEN NO YELLOW BEANS DAY?

14 februari 2014UncategorizedRonald Ramp

De kinderen in vluchtelingenkamp Mae La Oon krijgen 7 dagen per week ‘s ochtends en ‘s avonds hetzelfde voedselrantsoen:

1 bord rijst met yellow beans, soja-olie en vis-pasta

Honger hebben ze niet, maar hun voeding is véél te eenzijdig.

Met uw donatie zorg ik ervoor dat de kinderen 1x per maand een

No Yellow Beans Day hebben. Ze eten dan kip in plaats van bonen!

Meer dan gele bonen

14 februari 2014PROJECTENRonald Ramp

Na de opzet van No Yellow Beans Day (mei 2009), hebben we mei 2010 en juli 2012 weer een bezoek aan vluchtelingenkamp Mae La Oon gebracht. We hebben gekeken hoe het project tot dusver liep. We waren hier zeer tevreden over. Zoals afgesproken, hadden de studenten en weeshuiskinderen maandelijks hun No Yellow Beans Day gehad. Dit motiveerde ons om hetzelfde te doen voor de kinderen van twee andere weeshuizen in het kamp.

We garanderen u als sponsor dat het geld voor 100% daar komt waar het voor bedoeld is. Om dit te waarborgen, houden we de oorspronkelijke opzet van het project No Yellow Beans Day bewust klein.

Dankzij de donaties hebben we meer financiële mogelijkheden gekregen. Geld dat we overhouden, willen we besteden aan andere projecten voor Birmese vluchtelingen.

We werken daarvoor samen met een lokale organisatie zoals KDHW.

Afhankelijk van de giften die binnenkomen, zullen wij overleggen welk project wij financieel gaan ondersteunen. Natuurlijk houden wij u op de hoogte!